Merhaba Bıdığım

Biraz tecrübesiz, biraz heyecanlı, biraz mutlulukla başlıyorum bakalım ilk yazıma...

Sen içeride pamuk pamuk uyuyorsun ama her an uyanabilirsin diye hızlı hızlı bişeyler yazmalıyım ki daha geç olmasın...Keşke böyle bir şeyden daha önce haberim olsaydı, aslında internete, bilgisayara yabancı biri değilimdir, blog denilen şeyden de haberim vardı tabiki :) ama işte ne bileyim, bir blog oluşturulup da bu bloğun insanın çocuğuna büyüyünce "bak işte seninle yaşadıklarımız, hislerimiz.." diyerek armağan edilebileceğini açıkçası hiç düşün(e)memiştim...Neyseki 9. ayının dolmasına az bir zaman kala bir şekilde öğrendim ve işte ilk yazımı yazıyorum bile! İsterdim ki hamileliğimden beri yazayım (çünkü seninle o kadar güzel, o kadar mutlu bir hamilelik yaşadımki...) ama dediğim gibi nerden başlarsak kardır :)

Neyse bu bloğun başlama hikayesi böyle işte...

Senin hayatımıza girme hikayene gelince...:) zormuş gerçekten be oğluşum nerden başlasam ki!?

(bu arada içimden bir ses çabuk bi yerden başla minik kuş her an uyanabilir diyoo)

Aklımda hiç evlilik fikri yokken sözdü, nişandı derken evlendim(iyiki de!) daha evliliğe tam olarak alışamamışken, aslında bi yandan da ikimizde de-cahil cesareti derler ya- "bi çocuğumuz olsa ne güzel olur" düşüncesi belirirken, aa bir de "fsh" denilen bir hormonun azizliğine uğramış bi şekilde :) (bunu sana nasıl açıklayacaksam:)) 30.04.2008 de içimde minik bi mercimek tanesinin (belki o kadar bile değil) olduğunu öğrendik, inanamadık, kan tahlili kesin sonuçtur diye ertesi günü bekledik. Bu bekleyiş aşamasında, bir günde bile sana o kadar alışmışım ki ya sonuç negatif çıkarsa diye korktuğumu hatırlıyorum. Neyseki 1 mayısta kesin olarak doğrulandı: bizim bir bebişimiz olcaktı:))

Sonra bi süreç başladı işte...Önce ilk doktora gidene kadar ya dış gebelikse vs. sonra ya düşerse korkuları (annen karamsar ya, çocuğu da olmayacaktı oysaki:)) , sonra her ay iyi mi, ne kadar büyüdü, herşey normal mi kuruntuları..Derken gittikçe hamilelik çok çok güzelleşti, sana çok alıştım, seninle yaşamak çok güzeldi, herşey normaldi, her işimi yapıyordum, hiç kısıtlamadın beni, bulantı çok çok az (toplam 3 kere) oldu, aşermeyi hiç bilemedim...32. haftadaydı heralde, minik kelebeğimin bi kıpırdanası tutmuş olacakki erken doğum teşhisiyle bi 5 gün geçirdim hastanede, ilaçlar, serumlarla hoop daha erken diye seni geri içeri iteledik..Alınmış olcaksın ki madem gelmemi istemiyosunuz çıkmıcam burdan işte dedin ve doktorumun, kullandığım ilacı artık bebiş isterse gelebilir diye kesmesine rağmen bekle bekle sende tık yok! 40. haftadayım artık, koskocaman bir göbüşle ne yürüyebiliyorum, ne uyku var geceleri, ne dönebiliyorum, ne nefes alabiliyorum...Oğlum hadi gelebilirsin artık diye seninle konuşuyorum sürekli...Yok, bizim beyefendinin keyfi yerinde! Sonunda ben başta olmak üzere kimse daha fazla dayanamadı ve normal normal nereye kadar sezeryan iyidir fikriyle doktoruma bi telefon...18 aralık perşembe günü gelin dedi:))) Şimdi de aldımı bizi bir korku bir heyecan:)

Neyse tatlişkom sen uyudukça benim de yazasım geldi:) Sonuçta epidural değil spinal :) sezeryanla sen dünyamıza geldin, hoşgeldin:) ayrıca iyiki de sezeryan olmuşum diyenlerdenim ben, hiç bir zorluğunu görmedim aksine daha memnun kaldım. Zaten aslında doktorcum da biliyordu ben de, normal doğuramayacaktım seni ,4045 gr. cıktın:)

Ve tam ilk ağlayışından bahsetcektim ki içeriden uyandığında klasik olarak ağlaman duyulduu işte:))) şimdilik bu kadar.......